Robert Kubica - Klub Kibiców

Na odcinkach było mnóstwo kibiców, wspaniała atmosfera, niezliczona ilość flag, koszulek, i wielorakich znaków mówiących jednoznacznie kto jest bohaterem tego wydarzenia. Zobaczyłam Roberta w akcji tylko na jednym odcinku, więc trochę pozostało niedosytu, ale za to udało się poczuć niepowtarzalny klimat rajdu na dojazdówkach, gdzie z bliska i bardziej statycznie mogłam przyjrzeć się najlepszym załogom rajdowym świata. Najbardziej oczywiście zapamiętam spotkanie z Robertem gdy czekał na start przed ostatnim sobotnim odcinkiem.. Obaj z Maćkiem byli ekstremalnie zmęczeni, co widać było już po pierwszym kontakcie wzrokowym..:)) ale cierpliwie i pozytywnie odpowiadali na prośby o wspólne zdjęcia znajdującej się tam garstce kibiców.. My z ZimnąMi długo wahałyśmy się, czy podejść i poprosić o wspólną fotkę, bo szkoda nam było męczyć Roberta ale w końcu się odważyłyśmy i… spełniło się marzenie :)))

Wcześniej udało nam się dogonić załogi rajdowe na dojazdówce do startu Wieliczek… Stały sobie samotnie zaparkowane na poboczu wiejskiej i totalnie pustej drogi, a kierowcy i piloci choć odrobinę próbowali się zrelaksować przed kolejnym starciem, w czym nie chciałyśmy przeszkadzać . Szłyśmy na start a rajdówki kolejno nas mijały, odpowiadając serdecznie na pozdrowienia w postaci machania :))) Niestety wkrótce nadjechali również Robert i Maciek ;)) Niestety bo do przejścia zostało nam jeszcze ponad kilometr a do startu chłopaków tylko około dziesięć minut. Biegową życiówkę w upale ustanowiłyśmy na ostatnich kilkudziesięciu metrach jak zobaczyłyśmy że nasza załoga dopiero się szykuje do podjechania na start. Udało się podbiec przed samochód i pokazać podniesiony kciuk w geście wsparcia.. Robert mimo, że już bardzo skupiony…pomachał a my w ułamku sekundy poczułyśmy się jak tuż po powrocie ze SPA..;))

Potem był jeszcze wieczór w Mikołajkach gdzie flagą i długim biciem brawa podziękowaliśmy chłopakom za wspaniałą jazdą i walkę.

Nie wiem jak to się dzieje ale Robert i Klub przyciągają wspaniałych ludzi, którym bardzo dziękuję za wspólne towarzystwo i niepowtarzalny dzień, a Magdzie jeszcze szczególnie za to, że nie zasnęła na prawym w drodze powrotnej i dzielnie zabawiała mnie rozmową :))

---

Mój pierwszy rajd wrc- Mikołajki 2015.

Na rajd dotarłem w Czwartek przed 19. Rzut oka na „Piękną” zdjęcie jedno, drugie, i do klubowiczów. Poznałem @Akslugor  @ŁukaszF1 @RKbeliever @Michał 88 @Jacek Kubicar (jak to już napisałem wcześniej- pierwszy idol poznany!) Na SS1 poszedłem z panią Ewą do strefy kibica i trafiliśmy do VW centrum park, skąd mieliśmy widok na kawałek trasy Mikołajki Arena, oraz telebim z relacją z wrc+. Tuż za naszymi plecami przejeżdżali kierowcy na arenę, i dogrzewali opony. Udało mi się nagrać Roberta i Maćka podczas tego rytuału!:-) Po zakończeniu spotkaliśmy się przed stanowiskiem RK WRTi ustaliliśmy plan na Piątek.

A plan był taki- SS5 Stańczyki (najdalszy ze wszystkich w rajdzie) i SS8 Gołdap. Wyruszyliśmy na dwa samochody w długą wycieczkę. Rozłożyliśmy się na wzgórzu, przed nami kawałek prostej, i dohamowanie do zakrętu by ominąć jezioro, na szczęście nikt nie wodował. Rozwiesiliśmy flagę, zrobiłem jej zdjęcie i wysłałem do klubu z tabletu Ewy:) Żar był niemiłosierny, na wzgórzu pojawiało się coraz więcej kibiców. I nagle słychać ryk, widać kurz nad lasem- jedzie Ogier! Przemknęło przed nami kilka aut wrc i nadeszła ta chwila- zobaczyć Naszą załogę na żywo pędzącą po Polskiej ziemi! Przejechali!! Jeszcze chwila by popatrzeć na kurz nad lasem, i pędzimy dalej. Jedziemy na start SS Gołdap. Po drodze jechaliśmy przez miasto Gołdap, i tam się zatrzymaliśmy. Idąc w stronę punktu tankowania na przejściu dla pieszych patrzymy w lewo jedzie Hołek!! Zatrzymaliśmy się, pomachaliśmy, i ujrzeliśmy piękny szeroki uśmiech Hołka, pozdrowił nas i pojechał po paliwo. Jadąc na start SS na dojazdówce drogi pilnowała straż graniczna. Zostawiamy cztery kółka, i idziemy pieszo. Asfalt pod nogami się rozpływa. Po chwili namysłu, i rozmowy z obsługą, rozwieszamy flagę przed samym punktem kontroli czasu, na krzakach. Auta zaczęły przyjeżdżać i były dosłownie na wyciągnięcie ręki. Jadą Nasi! Ja na druga stronę drogi by zrobić zdjęcie na tle klubowej flagi. Droga była bardzo wąska, a rów głęboki i zarośnięty, stałem na samej krawędzi, ale się udało fotkę strzelić!:-) Wracamy szczęśliwi, ale też zmęczeni- 330 km i 6,5 godz. w samochodzie – warto było!! W serwisie spotkałem @Łukasz Stachyra, @Sybiesss, oraz @son.goku który dołączył do naszej ekipy:-)

Ambitny plany na Sobotę nie do końca zrealizowaliśmy, ale po kolei. SS 10 Mazury o 7:30 już wisiała flaga. Staliśmy na wzgórzu, widzieliśmy auta na wyjściu z 90-tki i pędzące dalej. Przed nami widzieliśmy starcie rolnika, z kibicami, którzy wjechali na jego łąkę na crossach. Niestety później była powtórka starcia, tym razem z policjantami na quadach. Zwycięstwo rolnika nagrodziliśmy gromkimi brawami, niestety po całym incydencie pan wracał 100m po trasie os pomiędzy Mikkelsenem, a Latvalą, na szczęście udało się dojść do swojej bramy przed samochodem VW. Stałem ‘nad‘ flagą z Panią Ewą. Ja filmowałem moment przejazdu RK przed flagą. Na wyjeździe z tego miejsca staliśmy w dużym korku, ale trzeba pędzić dalej, na SS 12 Świętajno. Na miejscu wszystkie niedogodności zostały wynagrodzone, bo spotkaliśmy dwie małe ciałem, ale wielkie sercem klubowiczki: @ZimnaMi, i @Asia:) Stanęliśmy na zakręcie po zewnętrznej( w bezpiecznym miejscu) kurzyło strasznie, ale o to chodzi w rajdzie szutrowym. Po przejeździe Ogiera sporo osób zrezygnowało ze swojej miejscówki( inni śpiewali „ To jest rajd na na nanana…”) Piękne ujęcia z samego zakrętu Nam powychodziły. Wracamy na druga pętlę SS 14 Mazury, w międzyczasie dowiadujemy się, jaką furorę na SS 13 Paprotki zrobili Jacek i Łukasz!:) Tym razem samochody ustawiliśmy tak, by nie uniknąć w korku przy wyjeździe. Czekaliśmy na auta wrc, i nagle dostajemy wiadomość os odwołany:(  Niestety, ruszamy dalej, daleko nie ruszyliśmy bo utknęliśmy w korku na amen. Dziewczyną udało się zdążyć wyjechać, i przeżyły piękne i niezapomniane długie minuty z Robertem i Maćkiem. A My staliśmy, w radiu mówią, o tym korku, nie było pewne czy SS 16 się odbędzie…po ponad godzinie stania w miejscu zrezygnowaliśmy z jazdy na os, i zdecydowaliśmy, że wracamy do Mikołajek. Po powrocie, i lekkim odświeżeniu, ustawiliśmy się na wjeździe do serwis parku po Mikołajki Arena. Na wyciągnięcie reki widzieliśmy wszystkich kierowców. Rozwiesiliśmy flagę i czekaliśmy na powrót Naszej załogi, doczekaliśmy się i mamy piękne zdjęcie ‘Pięknej’ na tle flagi z nami:) Poszliśmy do serwisu, a ta Robert wyszedł rozdawać autografy. Niestety się nie dopchałem. Zastanawialiśmy się, co dalej robimy. Po prawej przy busie zobaczyłem jak Maciek rozmawia przez telefon, poszedłem w tą wnękę pomiędzy owym busem, a stanowiskiem Bertelliego. Maciek skończył rozmowę i Go zawołałem. Spytałem czy „ Słychać Nas” i jeszcze parę zdań wymieniłem, dostałem autograf i poszedł dalej:) Z Jackiem i Łukaszem zostaliśmy przy stanowisku na czas serwisu. Zagadałem do mechanika i dostałem chlapach z Naszej Fiesty. Byłem szczęśliwy jak dziecko, że mam taka pamiątkę z rajdu(tak jest to zwykły kawałek gumy). Ale wciąż brakowało jeszcze tego czegoś.

Została Niedziela. Wyruszyliśmy na metę SS Baranowo. Na pierwszym przejeździe staliśmy ze 200 metrów przed metą. Spotkaliśmy @Marek Kapica z wybranką serca:) Flaga rozwieszona czas na samochody. @son.goku poszedł kawałek w las i był naocznym świadkiem rolki Neuville. My widzieliśmy jedynie deskę, i wielką płachtę, które wystawały z samochodu. Pomiędzy przejazdami kręciliśmy się po okolicy, ja poszedłem do stanowiska Polsatu. Czekając aż p. Borowczyk skończy rozmawiać natchnąłem się na Kajto siedzącego na trawie. Przysiadłem się pogadałem, ktoś zrobił nam zdjęcie, wstając z ziemi zderzyłem się z p. Borowczykiem przechodzącym obok mnie. Porozmawiałem chwilę i wróciłem do naszych przy fladze na samej mecie, przy Colinie przeprowadzającym wywiady na mecie. Wszystkich na mecie witaliśmy gromkimi brawami. No i przyjechała nasza załoga, braw było dużo, ale i była nieszczęsna opona. Do wywiadu rzucili się wszyscy dziennikarze. Maciek poszedł kawałek dalej, Robert przejechał. Niestety nie załapałem od razu, że będą to koło zmieniać…jak się z orientowałem to biegiem przez łąkę i dobiegłem, była już tam grupka może 20 osób. Zdjęcie opony, nagrałem film, ktoś wyciągnął zdjęcie i Robert mu podpisał. To ja ‘cięcie’ wyciągam koszulkę klubową, marker, przez rów i się dopchałem do pierwszej linii, niestety bezskutecznie. Wróciliśmy do serwisu. Załoga pojechała na rynek, my jeszcze zostaliśmy. Jeszcze na sam koniec mechanicy Roberta poznali Panią Ewę i chwile porozmawialiśmy. Chciałem wyciągnąć jakieś części, lub cokolwiek od nich. Dzięki Ewie zdobyliśmy wyjątkowe smycze. Spotkaliśmy Hołka, porozmawialiśmy chwilę, pstryknęliśmy fotki i wróciliśmy na stanowisko naszej załogi.

Szkoda że się nie udało autografu Roberta zdobyć, ale i tak jestem MEGA szczęśliwy że byłem na RP, widziałem samochody; kierowców, poznałem Klubowiczów, rozmawiałem z Maćkiem, Kajto, Hołkiem, Borowczykiem. Po tylu przeżyciach głowa taka pełna, że trudno to streścić. Dziękuję:)

---

@Akslugor

Z dziennika rajdowego podróżnika ☺
Na Rajd Polski wybieram się po raz trzeci i jak poprzednio z bratankiem Danielem.

Dzień 1 – czwartek, 2 lipca
Pobudka skoro świt po krótkim śnie. Wszystko wcześniej spakowane w tym niezbędnik na wyjazdy:  mapy, latarka, klej, agrafki, nożyczki, dodatkowy sznurek itp. oraz nareszcie krzesełko rozkładane. Oj, jest tego trochę, wszystko może się przydać… ;)  Po piątej dzwoni Charli, że już dotarł z kolegami, bo jadą z nami. W samochodzie komplet, bagażnik ledwo się zamyka. Podróż mija bardzo szybko.
Do parku serwisowego przed stanowisko RK WRT przybyłam zgodnie z zapowiedzią w samo południe. Przez prawie godzinę czekałam na któregoś z klubowiczów ale żaden nie przybył. Postanowiłam więc zadzwonić do Jacka Kubicara, niestety przerwałam Mu krótki sen po nocnym pilnowaniu Pięknej, która spokojnie czeka na ostatnie zabiegi przed wyjazdem na prezentację ☺ Widząc krzątającego się naszego Gościa Cristiana, zagadałam i teraz osobiście miałam okazję podziękować za napisanie pięknego tekstu dla klubu „Mój przyjaciel”. Po kilkudziesięciu minutach przybył Jacek a potem ŁukaszF1, Michał88, RKbeliever i Mariusza C. Ucieszyłam się bardzo na widok Asi i Marek Kapiców z którymi nie widziałam się prawie cztery lata. Przy stanowisku pojawiają się też i mam przyjemność poznać, Łukasza Stachyrę,  Sibiess i Łukasza Sikorskiego. Pierwsze wspólne kroki kierujemy na Rynek gdzie odbędzie się ceremonia rozpoczęcia rajdu. Dokonujemy prób rozwieszenia flagi. JacekKubicar proponuje rozciągnąć pomiędzy dwoma barierkami, które stanowią wjazd i wyjazd dla załóg rajdowych. W ten sposób flaga jest świetnie widoczna. Niestety Robert i Maciek zobaczą ją dopiero przy wyjeździe. Po przejeździe samochodów WRC udajemy się ponownie do parku serwisowego. A tam już powoli przybywa kibiców. Rozwieszamy flagę na barierkach. Ponieważ do rozpoczęcia odcinka na torze w Mikołajkach pozostało jeszcze sporo czasu postanawiam przejść się po parku serwisowym i porobić zdjęcia. Spotykam Emanuele Inglesi, który tym razem pilotuje innemu kierowcy niż w Rajdzie Sardynii. Zamieniamy kilka zdań. Zmagania załóg  podczas pierwszego odcinka  oglądaliśmy z kingpiotrkiem z platformy WV w strefie kibica. Z niej też mogliśmy obserwować dogrzewanie opon przez kierowców na drodze dojazdowej. Mocno bijemy brawo gdy Robert z Maćkiem zakończyli zwycięską rywalizację na torze i później okazuje się, że uzyskali drugi czas. Szybko powracamy pod stanowisko RK WRT  aby ustalić plan na jutrzejszy dzień.

Dzień 2 – piątek, 3 lipca
Zaplanowaliśmy jazdę w 6 osób, na 2 samochody i śledzić  tego dnia rajd na dwóch odcinkach, polecany i najdalej położony OS 5 Stańczyki  oraz OS 8 Gołdap. Jackowi odradziliśmy już wczoraj wyprawę na dzisiejsze trasy, niech się wyśpi i odpocznie dobrze. Na punkt widokowy nr 11 przychodzimy na długo przed rozpoczęciem. Jest już kilkanaście osób  w tym grupka francuskojęzycznych kibiców (w moim wieku). Lokalizujemy się na wzgórzu z którego dobrze widać od lewej  do prawej długą prostą i zakręt przed jeziorem. Rozkładamy z lewej strony flagę. Kiedy przejeżdżają zerówki, kibiców jest już bardzo dużo. Z oddali dochodzą dźwięki helikoptera i  rajdówek oraz widać unoszący się kurz. Dobrze, że ktoś w pobliżu na radio, bo z zasięgiem internetu  jest kiepsko. Aby mieć informacje o jeździe Roberta i Maćka poprosiłam ZimnąMi o przesyłanie informacji.  Podziwiamy jazdę na pełnym gazie najlepszych załóg i w pełnej gotowości oczekujemy na przejazd „Pięknej”.  Są, udało się uwiecznić przejazd na zdjęciu! ☺ bo różnie to bywa.
Piątek, to ciężki dzień dla załóg i samochodów, bo z uwagi na znaczne oddalenie od Mikołajek bez serwisu w ciągu dnia. Jest tylko przerwa w Gołdapi na tzw. „podaj taśmę”. I tam udaliśmy się, może szczęście nam dopisze i zobaczymy naszych Rycerzy a ja skorzystam i napiję się kawy. Z uwagi na brak miejsca zaparkowaliśmy w znacznej odległości od  wyznaczonego w Centrum punktu dla załóg. Po drodze, na przejściu dla pieszym przepuszczał nas Hołek,  pozdrowiliśmy się. Niestety czołowe załogi już odjechały. W trakcie przechadzki obserwowaliśmy kontrole techniczne, które nie były pobieżne a raczej szczegółowe. Rajdówki były ważone, sprawdzany był rozstaw osi, kontrola bagażnika….
Na drugą pętlę wybraliśmy się na start OS 8 Gołdap 2. Całe szczęście, że był w miejscu ze sporą ilością wysokich drzew i krzaków, bo upał doskwierał potwornie.  Michał 88 oraz Daniel poszli na pierwszy kilometr odcinka.  Reszta pozostaje w pobliżu punktu kontroli czasu. Rozwiesiliśmy flagę, miejsce super, wszystkie samochody na wyciągnięcie ręki. To była świetna decyzja, można było podejść blisko ale zachowywaliśmy się tak aby nie przeszkadzać. ☺ Kingpiotrek zrobił zdjęcie Naszych na tle flagi.  Zadowoleni choć zmęczeni ukropem lejącym się z nieba  wracamy do Mikołajek. I te jeszcze pozamykane drogi, objazdy, niestety nie pozwalają nam zdążyć na odcinek rozgrywany na torze. To nic, cieszymy się, że Robert z Maćkiem ponownie uzyskują drugi czas ☺   Wieczorna zbiórka pod stanowiskiem RK WRT, przybywa kibiców. Już na nas czeka Grzegorz – son.goku, który dzisiaj dojechał. Na zakończenie upalnego dnia wybieramy się na jedzonko i piwko do restauracji przy Rynku  ☺

Dzień 3 – sobota, 4 lipca
Pobudka skoro świt. Wstępny plan zobaczyć 4 odcinki, dzień zapowiadał się bogato. Wyjazd już o 6 rano na pierwszy odcinek dzisiejszego dnia – OS 10 Mazury. Zajęliśmy miejsca na jednym ze wzgórz PW 14 z którego mogliśmy obserwować mknące rajdówki przez kilkadziesiąt metrów. Dla flagi też znaleźliśmy dobre miejsce. W oczekiwaniu na przejazdy pierwszych załóg byliśmy świadkami utarczek gospodarza z pobliskiego domostwa z osobami rozjeżdżającymi wzgórze quadami i motocyklami. Ogólnie sobota była mniej pomyślna. Na pierwszym sobotnim odcinku serce mocniej zabiło, dowiadujemy się, że Chłopaków obróciło na skrzyżowaniu, musieli cofać i dopiero 14 czas. Dobrze, że nic więcej. Po przejeździe aut WRC  szybko poszliśmy do samochodów aby zdążyć na OS 12 Świętajno, na którym umówiliśmy się z Asią i ZimnąMi. Nie obyło się bez problemów z wyjazdem z powodu dużej ilości źle zaparkowanych samochodów, w jednym miejscu staliśmy przez pół godziny.  Koleżanki już czekały. Udaliśmy się w fajne miejsce na zakręcie. Flagi nie rozwiesiliśmy gdyż nie było dogodnego miejsca. Prawie każdy z nas stał w innym miejscu. Ja miałam towarzystwo wesołych, sympatycznych kibiców z Wisły. OS Mazury postanowiliśmy oglądać też na drugiej pętli, tylko ze wzgórza po przeciwnej stronie. Żar cały czas lał się z nieba. Oczekujemy kiedy przejadą zerówki, nadlatuje helikopter z włączonym sygnałem alarmowym. Po kilkunastu minutach dowiadujemy się, że odcinek został odwołany. Nie pozostaje nic innego tylko szybko przemieścić się do samochodów i jechać na kolejny OS. Asi i ZimnejMi udało się wyjechać. Nam już nie, staliśmy w korku, jak się później okazało, to policja zablokowała samochody kibiców aby rajdówki mogły przejechać na kolejny odcinek. Niestety z powodu zamkniętej dużej ilości dróg nie dane nam było tego dnia śledzić już rajdu. Wszyscy spotkaliśmy się dopiero wieczorem pomiędzy zjazdem z toru a parkiem serwisowym. Z tego miejsca mogliśmy obserwować wszystkie załogi kończące sobotnią rywalizację. W późnych godzinach wieczornych pożegnaliśmy Asię i Magdę, które wracały niestety już do domu.

Dzień 4 – niedziela, 5 lipca
Kolejny upalny dzień. Dzisiaj tylko dwukrotnie przejeżdżany jest odcinek Baranowo. Część z nas z flagą pozostaje w niedalekiej odległości od lotnej mety. Spotykamy tam Joasię i Marka. Z zapartym tchem oglądamy przejazdy najlepszych rajdowych kierowców świata i czekamy na widok Pięknej. Po zakończonym odcinku dowiadujemy się, że były problemy z dyferencjałem. Przerwę pomiędzy jednym a drugim przejazdem wykorzystaliśmy na posiłek w pobliskim gospodarstwie oraz przeniesienie się na metę rajdu. I ponownie oczekiwanie z bijącym sercem aby pomyślnie ukończyli rajd, by zdobyli kolejne punkty. Ciśnienie podnosi się, podobno mają przebitą oponę, aby tylko do mety, to już tak niedaleko. Już, już słychać, już widać, jest meta. Burza oklasków, okrzyków, brawo Robert, brawo Maciek!  Wielka radość, rajd ukończony na ósmym miejscu. Robert oblegany jest przez reporterów i fotografów, udziela wywiadów. Szczęśliwi wróciliśmy do parku serwisowego, Robert z Maćkiem pojechali na ceremonię zakończenia rajdu. My zostaliśmy jeszcze przy stanowisku, kibice prawie już się rozeszli. Zobaczyłam, że Mauro i Cristian przechodzą niedaleko, zawołałam, zauważyli mnie i z uśmiechami na twarzach podeszli. Podziękowałam w imieniu kibiców za dobrą pracę. Zapytali się czy będziemy też w Finlandii. Na zakończenie Mauro przyniósł na pamiątkę kilka smyczy teamu.
To jest wspaniałe uczucie oglądać rajd na żywo, podglądać pracę teamów. Poczuć atmosferę panującą wokół.  Bardzo się cieszę ze spotkania z Klubowiczami, tymi których już znałam i nowo poznanymi. Zdjęć z Robertem i Maćkiem nie mam, ani nowych autografów nie zdobyłam, trudno. Cieszę się z tych, które już posiadam :)

Jeszcze raz gratuluje Jackowi, że przez kilka dni został członkiem zespołu RK WRT.
Dziękuję bardzo za wspólne kibicowanie, cudowną atmosferę i pomoc przy noszeniu „niezbędnika rajdowego podróżnika” ☺ ☺ ☺

---

 

@ RKbeliever

---

@robf

---

@son.goku

---

@Łukasz Stachyra

---

@Klubowicze

---

@Wojtek A

 

---